Skocz do zawartości

widzewiak_z_gor

Members
  • Liczba zawartości

    374
  • Rejestracja

  • Ostatnia wizyta

  • Wygrane w rankingu

    9

Zawartość dodana przez widzewiak_z_gor

  1. Cześć. Moze macie, mieliście podobnie. Na urządzeniach mobilnych (telefon, tablet) dodawanie grafiki w profilu konta nie działa. Na komputerze dodawanie grafiki dziala. Pozdrawiam.
  2. Codzienny rytuał przywrócony. Brawo za walkę o Forum, jesteście Wielcy! Cześć Wam Wszystkim. 😘 b
  3. Jutro, szykuje się chyba Forumowe spotkanie na Czarnej Górze. Pozdrawiam i do zobaczenia na stoku. Przemek.
  4. Hej. Dzisiaj wiary znacznie mniej i w kolejkach stało się odpowiednio krócej. Od rana na trasie A trwały zawody HH, pogoda piękna, warun dobry, choć miejscami jeździ się w dużej ilości cukrowego śniegu. Pozdrawiam serdecznie.
  5. Większość konstytucyjna na stoku nie jeździ tylko się zsuwa. Osoby zaczynające przygodę z Nartami, zazwyczaj kierują się najpierw do wypożyczalni w której dostają krótkie bądź za krótkie Narty na sam początek nauki, bo są łatwiejsze i wygodniejsze. Następnie po paru wyjazdach (kilka dni na stoku) idąc za namową wypożyczających sprzęt jak i samych sprzedawców w sklepach sportowych, kupują właśnie takie Narty. Osoby pracujące w wypożyczalniach w 80% lub nawet 90% same na Nartach nie jeżdźą! Bo po pierwsze są "pracownikami na sezon" a po drugie w sezonie nie mają na to czasu. Ta sama zasada dotyczy pracowników w sklepach sportowych. Nic więc dziwnego, że na stokach widzimy całą masę miłośników białego szaleństwa w przykrótkich Nartach, te dłuższe podobno są bardzo trudne, niebezpieczne i zarezerwowane tylko dla zawodników. Serdecznie pozdrawiam.
  6. Od kilku dni na stoku w Lądku, przerabiam "Historię Narciarstwa". Jako, że wyciągi są "zamrożone" postanowiłem iść na zjazdy, wzorem zacnych poprzedników z buta. Przyznam, że jest to dla mnie bardzo pozytywne, krzepiące oraz wyciszające. "Ścieżka Zdrowia" Przyznaję, ze taka forma Narciarstwa ma swoje plusy. Kolejek do podchodzenia brak, sztruksik jest przez cały czas, jutro też idę. Pozdrawiam.
  7. Cześć @Cruzier. "Dobre używane Narty" to takie, które mają w miarę szerokie krawędzie, zapas ślizgu, dedykowane wiązania do danego modelu oraz atrakcyjną cenę. Jeśli krawędzie są cieniutkie jak żyletki, krawędź przebija się przez ślizg patrząc od spodu lub wiązania przekrecone są na inne od fabrycznych to taki sprzęt omijamy szerokim łukiem. O sprzęcie możesz poczytać na stronie: Link - https://www.skionlin...arty,19-20.html Poniżej parę zdjęć z wyjechanymi Nartami. 1. Wychodząca krawędź ze ślizgu. 2. Koniec ślizgu, poprzeczne linie - dolny laminat. Przy zakupie na aukcjach internetowych, zwróć na ilość i jakość zdjęć (wierzch - spód) oferowanego sprzętu przez sprzedawcę. Przed kupnem zapytaj kogoś kto nabył sprzęt od wybranego sprzedawcy o jego odczucia po zakupie. Jeśli w swoim mieście gdzie mieszkasz, masz giełdę to koniecznie się tam wybierz. W obecnym okresie, można czasem spotkać sporo fajnego sprzętu za niską cenę. Jeśli nie masz pewności co do wystawianego sprzętu na giełdzie to zawsze możesz podeprzeć się stroną Skionline i zrobić szybką obczajkę na miejscu przed ewentualnym zakupem, jeśli oczywiście coś fajnego wypatrzysz. Poniżej zamieszczam linki do aukcji ze sprzętem na który warto moim zdaniem zwrócić uwagę oraz linki do opisu. Podczas nauki z pewnością Ci nie zaszkodzą. Pamiętaj, że aby robić postępy, trzeba dużo jeździć i ćwiczyć, ćwiczyć, ćwiczyć. Lekcje z instruktorem od czasu do czasu wskazane. Dobrze jest też oglądać filmy szkoleniowe i nagrywać swoją jazdę, można wtedy analizować błędy i korygować je przez odpowiednio dobrane ćwiczenia. Link - https://allegro.pl/o...-top-9797247230 Opis - https://www.skionlin...r-evo,9165.html Link - https://allegro.pl/o...-top-9893913716 Opis - https://www.skionlin...tfire,2531.html Serdecznie pozdrawiam.
  8. Zamiast zmywacza, możesz też zastosować zwykły rozpuszczalnik i nasączyć nim ślizg w celu usunięcia smaru. Osobiście uwielbiam nasączać ślizgi smarem bez stosowania żadnych zmywaczy, stosuję zasadę, że im więcej smaru w ślizgu tym lepiej. Jak chcę wyczyścić ślizg z brudu to jakąś minutę po smarowaniu na gorąco, kiedy cały syf wychodzi na wierzch ślizgu, zaczynam cyklinowanie i zabawę ze szczotkami, efekt jest super.
  9. @nikon255 Polecam włókninę ścierną, bardzo dobrze czyści krawędź przed ostrzeniem z różnego typu zabrudzeń: resztki smaru, rdza. Link - https://allegro.pl/o...ASABEgKn0fD_BwE Osobiście najpierw ostrzę a póżniej smaruję bez używania zmywaczy ale wiadomo, to już jest kwestia gustu i przyzwyczajenia. Pozdrawiam.
  10. widzewiak_z_gor

    Podsumowanie sezonu

    Ćwicz ile tylko możesz, przymusowe leżenie w łóżku bardzo szybko sprawia, że kontuzjowana noga staje się dużo bardziej chudsza i słabsza. Po dwóch miesiącach leżenia w szpitalach jedna moja noga wyglądała jak u faceta a druga też moja kochana kontuzjowna noga jak u dziecka. Nic się nie martw, ćwicz dużo codziennie i dużo też odpoczywaj. Życzę dużo Zdrowia i spokoju ducha. Samozaparcia jak widać nie brakuje a te 13 szwów to tylko na szczęście. Pozdrawiam serdecznie.
  11. widzewiak_z_gor

    Podsumowanie sezonu

    W tym sezonie, dane mi było spędzić 44 wspaniałe dni na Nartach. Sezon zacząłem 1 stycznia ale po sześciu intensywnych dniach na Stoku, musiałem sobie zrobić prawie 3 tygodnie mussowej zdrowotnej przerwy. Po tej przerwie, dziennie spędzałem po 3 - 4 godziny bez żadnych bolesnych konsekwencji dnia następnego. Sezon zamknięty 14 marca, jeszcze raz bardzo Ci dziękuję Kochana Czarna Góro! Już parę lat temu, nabyłem trochę Nart z różnych źródeł i po długim czekaniu część z nich, jeździła ze mną do pracy. Voelkl Raceatiger SL 165cm sezon 06/07 Link - https://www.skionlin...acing,1945.html Świetna maszyna, krótki, średni, długi skręt, na twardym ubitym stoku prowadzenie wspaniałe, żwane, dynamiczne i szybkie w przechodzeniu ze skrętu w skręt. Na świeżo podniszczonych stokach (muldy i odsypy), im stromiej tym jeździło mi się lepiej. Dopóki nie zaczęło brakować mi sił i kondycji, Narta jechała bajecznie - Śmig różne odmiany. Narty te nabyłem w pakiecie razem z innym od znajomych z wypożyczalni. Same pozytywy, nie oddam nikomu. Dynastar Course 178cm sezon 01/02 Link - https://www.skionlin...course,165.html Śliczna Narta, bardzo mi się podoba wizualnie. Na twardych ubitych stokach jest dla mnie opoką i sprawia, że czuję się pewnie przy większych prędkościach. Kapitalnie prowadzi się w średnich, długich łukach, krawędzie trzymają mocno i stabilnie. Narty te uwielbiają prędkość i dają bardzo dużo frajdy z jazdy. Na swieżo zniszczonych stokach też bardzo dobrze mi się jeździło dłuższymi łukami czy krótkim skrętem (Śmigiem). Wymagają dobrego przygotowania do sezonu i kondycji w przeciwnym razie szybciutko potrafią zamęczyć co mnie spotykało po jakieś godzinie obcowania z Nimi, wspaniałej godzinie. Wiem, że jeszcze bardzo dużo pracy przede mną aby być dobrze przygotowanym do kolejnego sezonu, Ten miniony, pokazał mi moje słabości i elementy jazdy do poprawy. Niestety nie obyło się i w tym sezonie bez lekcji do której nie doszło bo dziecko już na sam mój widok zanosiło się płaczem, brrrr. Jeszcze taka scenka. Uczyłem dzieciaka, który ogólnie dobrze dawał sobie radę, miał problemy na Orczyku. Przy wsiadaniu wszystko dobrze a podczas wjeżdżania uciekała mu koncentracja i się wywracał. Raz zaliczył przysłowiową glebę, drugi, trzeci to zabierałem Go na kanapę w celu odstresowania. W końcu udało mu się wjechać do samego końca, ja wjeżdżałem za nim i się zamyśliłem. Nagle widzę leżące na toku dziecko, też chlopak i bez zastanowienia go pozbierałem a za chwilę drugie dziecko, dziewczynka potrzebowała mojej pomocy po upadku z Orczyka. Gdy sytuacja została opanowana, mówię do chwilę co pozbieranego jegomościa - Dawaj jedziemy dalej! A tutaj blok, - ja nie jadę. Nie bój się dasz sobie radę a On - nigdzie nie podjadę. Dostałem nagle jakiegoś olśnienia i spojrzałem na górę stacji gdzie czekał na mnie mój właściwy uczeń. Dałem mu znak żeby do mnie podjechał i powiedziałem - Widzisz zawsze trzeba pomagać innym na stoku. O tym, że pomyliłem Go przez chwilę z innym dzieckiem w tym całym zamieszaniu już nie wspominałem. Generalnie sezon był dla mnie łaskawy i piękny. Pozdrawiam.
  12. Dzisiaj zakończył się sezon na Czarnej Górze. Warunki na trasach A (z wyjątkiem samego dołu), B i D bardzo dobre. Od rana padał śnieg a przed południem zaczęło świecić Słoneczko, które dodawało pozytywnej energii. Osobiście jestem bardzo zadowolony i szczęśliwy z minionego sezonu. Objechałem kilka par Nart, które udało mi się nabyć, spędziłem dużo pięknych chwil na Nartach za co Kochana Czarna Góro, bardzo, bardzo Ci dziękuję. Małymi kroczkami do przodu!
  13. Jasne, zwyczajnie szukam pozytywów z zaistniałej u Ciebie sytuacji. Papa.
  14. Dzisiaj na CG deszczowo i mgliście, pomimo tego warunki do jazdy bardzo dobre. Warun zdecydowanie lepszy niż przez kilka ostanich dni ferii, gdzie po trzech godzinach na eFkach, A i B robiło się kartoflisko z wyjątkiem Żmijowca, gdzie cały czas warunki do jazdy są bardzo dobre.
  15. widzewiak_z_gor

    Do Moderacji.

    Jeśli zaznaczymy przy logowaniu opcję "zapamiętaj mnie" problem z pisaniem postów znika.
  16. Hej @Szevczi. Czarna Góra: Organizowne są treningi jazdy na tyczkch pod okiem trenerów na różnym poziomie zaawansowania. (PŁATNE!) Kamienica/Bolesławów: Po stronie Kamienicy ustawiane były trasy z tyczkami kolanówkami wraz z pomiarem czasu, (wszystko w CENIE karnetu!) Czy nadal są ustawiane, dam znać w dniu dzisiejszym. Na początek polecam zacząć od tyczek kolanówek, jazda szybko Cię wciągnie dając przy tym mnóstwo frajdy. Pozdrawiam serdecznie. Edit. Byłem dzisiaj 22.01.20 na Kamienicy ale toru z tyczkami brak, pomiar czasu wyzerowany. Może zaczną ustawiać jak warunki na stoku będą lepsze lub zaczną pojawiać się grupy sportowe.
  17. Ależ Migu, (warsztat) to przecie mała walizeczka jest a ile radości w sobie skrywa. Serwisowanie Nart na wyjeździe sprawia, że trafiający do Narciarni znikają w niej do późnych godzin nocnych. ☺
  18. Osobiście używałem różnych mieszanin klejów od tego producenta na zasadzie trochę tego i tego, tego też Póki co działa. https://www.technicq...specjalistyczne
  19. Hej. Spokojnie do zrobienia, dasz sobie radę. Link do ślizgów polietylenowych: http://www.kssportse...-i-snowboardow/ Znajdziesz tam też klej, przydadzą się ściski stolarskie, kawałek równej deseczki. Pozdrawiam serdecznie.
  20. Po co komentujesz i się mieszasz skoro nikt Cię o to nie prosi. Napisz może relację z Kuźnic w dpowiednim Temacie przecie byłeś, prawda?
  21. Tak myślalem, kozak w necie, pi... w Narciarskim Świecie. Wstawiaj wiecej emotek.
  22. Potencjał ludzki jest ogromny ale skąd może o tym wiedzieć weekendowy max tygodniowy narciarski heiter, który zamiast jeździć na Nartach, woli nabijać codziennie posty oraz robić z siebie "znafcę." Przyjedž kiedyś na cały sezon, zobacz na własne oczy jak działają, trenują, wyglądają Kluby Narciarskie a dopiero później wypisuj swoje "złote myśli." Jak masz jakiś tam "Ziomie" problem to zapraszam w tym sezonie na Czarną Górę. Zorganizuję Ci trening i przejazd na tyczkach (SL, GS) razem z Dziećmi jeżdzącymi w Klubie, sprawdzimy Twój poziom w rzeczywistości.
  23. "Dzieje narciarstwa na terenach Polski. W rozwoju nart na terenach polskich obserwujemy analogiczną sytuację jak w krajach północnych. Obok nart ślizgowych występują również narty błotne i karple, które są uważane za pierwowzór nart. Karple były wykonane z dwóch pionowo ustawionych deszczułek o długości ok. 40cm, połączonych dwoma poprzecznymi deszczułkami na kształt drabinki. Wolne końce były dodatkowo wzmocnione okręgiem z leszczyny. Karple były mocowane do nóg rzemieniami lub powrózkami. Górale używali ich do poruszania się po głębokim śniegu. Obok najstarszych nart, które w naturalny sposób przenikały do nas ze wschodu, drugim źródłem były narty pozostawione przez wojska szwedzkie w czasie wojny w XVII wieku, używane później przez chłopów polskich. Literatura ówczesnego okresu zdaje się potwierdzać, że Polacy zapożyczyli narty od swoich wschodnich sąsiadów. Narty były szeroko stosowane na Polesiu, Białorusi i Wileńszczyźnie. Znajdujący się przed II wojną światową w Warszawie w zbiorach muzealnych okaz nart pochodził ze wschodnich powiatów guberni mińskiej. Bardzo silnymi ogniskami narciarskimi były Grodno i Wilno. Jako materiału do wyrobu nart używano najczęściej jesionu, rzadziej wyrabiano narty z osiny, klonu lub olchy. Długość tych nart było różna: od 1,50 do przeszło 2m, szerokość wahała się w granicach od 13 do 20cm. Narty te posiadały więc typowe proporcje typu południowego. W późniejszym czasie, kiedy znaczenie nart jako powszechnego środka lokomocji zaczęło maleć, posługiwali się nimi prawie wyłącznie myśliwi, gajowi, a niekiedy i robotnicy leśni. Stare, ludowe narciarstwo polskie popadło w XVIII wieku na długi czas w zapomnienie. Podobne zjawisko obserwuje się również w innych krajach. Narty przywraca z zapomnienia rodzący się ruch sportowo – turystyczny w latach osiemdziesiątych ubiegłego stulecia. O nartach znajdujemy wzmianki w czasopismach wychodzących w XIX wieku i w „Powszechnej Encyklopedii” Orgelbranda. W roku 1901 szkoła zawodowa w Zakopanym jako pierwsza w Polsce zaczęła produkcję nart. Trzy lata później do Polski sprowadzono pierwszą parę desek narciarskich z metalowym wiązaniem typu „Lilienfeld” oraz zaproszono z Alp słynnego Mathiasa Zdraskyego, celem urządzenia pierwszego w Polsce kursu nauki jazdy na nartach. W dniu 2 stycznia 1907 r. powstaje pierwsze stowarzyszenie narciarskie pod nazwą Karpackie Towarzystwo Narciarzy, które wkrótce tworzy swoje oddziały w Przemyślu i Krakowie. W końcu lutego 1907 r. powstaje Zakopiański Oddział Narciarzy założony przez Stanisława Barabasza, Mariusza Zaruskiego i Mieczysława Karłowicza. Oddział ten przekształca się w następnych latach w Sekcję Narciarzy Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego – SN-PTT, organizację, która istnieje do dnia dzisiejszego. Pierwsze zawody w Polsce przypadają na sezon 1907/08, które odbyły się w Sławku. Program zawodów obejmował biegi płaskie na 1000 i 1609m. oraz terenowy bieg zjazdowy o długości 1500m. Pierwszy konkurs skoków zorganizowano we Lwowie w 1907 r. Pierwsze międzynarodowe zawody w skokach narciarskich zorganizowano na Kalatówkach w roku 1910. Następne międzynarodowe zawody odbywają się w latach 1911 i 1912, gdzie rozgrywane są biegi zjazdowe juniorów, panów i pań. Początek okresu międzywojennego cechuje przede wszystkim rozwój organizacyjny narciarstwa. W dniu 26 grudnia 1919 powołany zostaje Polski Związek Narciarski „PZN”, który w sezonie 1922/23 utworzył fachową Komisję Sportową PZN, która wprowadza konkurencje biegowe i skokowe w skład programu PZN. W roku 1924 Polska bierze udział w kongresie w Chamonix, kiedy to została utworzona Międzynarodowa Federacja Narciarska „FIS”. Polscy zawodnicy biorą również udział w I Zimowych Igrzyskach Olimpijskich. W roku 1928 powierzono Polsce z okazji 10-lecia PZN zorganizowanie pierwszych zawodów FIS. W zawodach tych w 1929 r. bierze udział 15 reprezentacji państwowych w ogólnej liczbie 500 zawodników i 300 dziennikarzy. Po II wojnie światowej Polski Związek Narciarski szybko wznowił kontakty z Międzynarodową Federacją Narciarską (FIS). Na Kongres FIS w 1946 r. w Pau (Francja) przybyła Polska delegacja. Szybko nawiązano również kontakty w z narciarstwem akademickim. W sezonie 1946/47 Polacy startują w Akademickich Mistrzostwach Świata w Davos, a następnie w Międzynarodowym Tygodniu Narciarstwa w Chamonix. Do najbardziej znanych polskich przedstawicieli sportów zimowych należy Stanisław Marusarz, wybitny narciarz klasyczny (skoczek i dwuboista) i alpejczyk (osiągał dobre wyniki w biegu zjazdowym i kombinacji alpejskiej), czterokrotny olimpijczyk (1932, 1936, 1948, 1952). Do innych znanych postaci narciarstwa alpejskiego w Polsce należą: Bronisław Czech, Helena Marusarzówna, Ryszard Ćwikła, Małgorzata Tlałka-Mogore-Długosz, Dorota Tlałka-Mogore oraz Andrzej Bachleda-Curuś. Źródła Literatura: Wybrane zagadnienia z historii narciarstwa; K. Chojnacki; SITN Kraków 2000Narciarstwo zjazdowe; Sz. Krasicki; Skrypt AWF Kraków 1994Narciarstwo sportowe; J. Bisaga, K. Chojnacki, skrypt AWF Kraków 1997Narty-poradnik; A. Lesiewski, J. Lesiewski; PASCAL wydanie 2007 Internet: Historia rozwoju technologii narciarskich – Narty.plMuzeum Narciarstwa" "Z historii polskiego narciarstwa, kolei linowych i nie tylko. Narciarstwo, pojmowane jako jedna z możliwych form rekreacji – a nie wyłącznie sport wyczynowy lub sposób poruszania się po zaśnieżonym terenie – może poszczycić się w Polsce już ponadstuletnią historią. Nowa forma spędzania wolnego czasu szybko zyskiwała zwolenników i z roku na rok na polskich stokach pojawiało się coraz więcej narciarzy. Wraz z rozwojem narciarstwa do naszego kraju docierały liczne nowinki technologiczne i powstawała niezbędna infrastruktura – koleje linowe i wyciągi narciarskie. Czas pionierów – pierwsze narty na polskich stokach Stanisław Barabasz (ze zbiorów Muzeum Tatrzańskiego). „Pierwszymi narciarzami w Tatrach Polskich byli Władysław Kleczyński junior i Marcin Kozłecki, którzy w kwietniu 1891 r. dotarli na nartach do Czarnego Stawu Gąsienicowego”. Tyle za Wielką Encyklopedią Tatrzańską. Prawdziwy początek nastąpił jednak w 1894 roku, kiedy to Stanisław Barabasz, późniejszy dyrektor Szkoły Przemysłu Drzewnego, przywiózł do Zakopanego nieznane tu przedtem narty i zaczął propagować jazdę na nich. Początkowo narciarstwo zawdzięczało swój rozwój głównie taternikom, używającym nart w trakcie zimowych wypraw. Zastęp entuzjastów rósł z każdym rokiem i choć początkowo nie był zbyt liczny, już w styczniu i lutym 1907 roku powstały pierwsze polskie organizacje narciarskie: Karpackie Towarzystwo Narciarskie we Lwowie i Sekcja Narciarska Towarzystwa Tatrzańskiego (Towarzystwo Tatrzańskie powstało w 1873 r.) w Zakopanem, późniejsze SN PTT istniejące zresztą do dziś. Równolegle z polskimi organizacjami turystycznymi i narciarskimi w naszych górach działał też utworzony w 1893 r. Beskidenverein (Związek Beskidzki) który w tym samym 1907 roku powołał do życia klub narciarski „Wintersportklub”. Klub ten koncentrował swą działalność na pobliskiej Magurce w Beskidzie Małym i na najwyższym szczycie Beskidu Śląskiego – Skrzycznem, gdzie po pewnym czasie wybudował schroniska narciarskie. Wielkim propagatorem narciarstwa owych czasów był Mariusz Zaruski, zdobywca wielu szczytów tatrzańskich, także w zimie, twórca różnorodnych udoskonaleń technicznych, organizator pierwszych kursów jazdy na nartach. Po odrodzeniu się Polski w 1918 r. Zaruski poświęcił się sprawom morskim i propagowaniu żeglarstwa. Chociaż do wybuchu I wojny światowej narciarstwo rozwijało się głównie jako turystyka narciarska, już od 1907 roku zaczęto organizować zawody narciarskie. Na Kalatówkach pojawili się tzw. boiskowcy. Byli to narciarze o zainteresowaniach zbliżonych do współczesnych zwolenników zjeżdżania po ubitych trasach. Liczba osób uprawiających ówcześnie narciarstwo w Polsce nie była zapewne większa niż kilkaset. Okres międzywojenny – początki narciarskiej infrastruktury Żywszy rozwój wszelkich form narciarstwa nastąpił dopiero w okresie międzywojennym. Uprawianie tej formy aktywności rozprzestrzeniło się na wszystkie polskie góry – od Beskidu Śląskiego, przez Tatry, po Czarnohorę. Choć w 1936 roku liczbę narciarzy w Polsce szacowano najwyżej na kilkanaście tysięcy (Wierchy RXIV), oznaczało to, iż przekroczony został próg masowości. Narciarstwo stało się modne. Zbliżała się nowa, trwająca do dziś epoka, w której turystyka narciarska zdominowana została przez narciarstwo zjazdowe, korzystające w jak najszerszym zakresie z kolei linowych i wyciągów oraz uprzednio przygotowanych tras zjazdowych. Pierwszą górską koleją linową (1908 r.) była kolej na Wetterhorn w Szwajcarii. Do późniejszego rozwoju infrastruktury walnie przyczyniła się I wojna światowa, za sprawą trwającej prawie trzy lata wysokogórskiej bijatyki w Dolomitach. Wojujące strony, którymi byli głównie Austriacy i Włosi, wybudowali (jeśli wierzyć źródłom) 1645, przeważnie przenośnych, kolei linowych i transportowali nimi broń, amunicję oraz rannych. Ślady tych działań są do dzisiaj widoczne w okolicach Cortiny d`Ampezzo na dawnej granicy włosko-austriackiej. Obecnie, w nawiązaniu do tamtych wydarzeń, w Dolomitach wytyczono szlak pod dźwięczną nazwą Giro sciistico Della „Grande Guerra 1914– 18” lub krótką Gebirgsgjäger-Skitour. Pierwszy wyciąg narciarski (tzw. wyciąg saniowy) powstał w 1924 r. również w Szwajcarii, w Crans, niedaleko popularnej Montany. Wynalazek ten miał jednak małą przepustowość i zastosowanie ograniczone do równo opadających stoków, stąd też następnym krokiem było wynalezienie bardziej praktycznych urządzeń do transportu narciarzy. Okazały się nimi, używane powszechnie do dzisiaj, wyciągi orczykowe i talerzykowe. Wyciąg orczykowy to patent szwajcarsko-niemiecki z 1934 roku (inż. Constam i firma Bleichert), a wyciąg talerzykowy to wynalazek inżyniera Jeana Pomagalskiego z 1935 roku. Firma założona przez tego wynalazcę polskiego pochodzenia istnieje do dziś i dalej nosi nazwę POMAGALSKI. Obydwa typy wyciągów szybko przyjęły się w krajach alpejskich, a w ciągu kilku lat wyewoluowały w kierunku tzw. wyciągu krzesełkowego, a później gondolowego. W branży kolejowo-linowej mówi się, iż są to koleje linowe krzesełkowe bądź gondolowe, wyprzęgane lub nie, lecz na pewno nie jakieś tam „wyciągi”. Pierwszą na świecie kolej krzesełkową wybudowali w 1937 r. w Sun Valley w Idaho inżynierowie fabryki Union Pacific z Chicago. Zyskała ona z miejsca tak wielkie uznanie u narciarzy (nomen omen wywoziła na Dollar Mountain), iż w roku następnym postawiono tam jeszcze pięć podobnych. Koleje typu amerykańskiego były prymitywne i w zasadzie urągały wszelkim zasadom bezpieczeństwa, co spowodowało, iż Niemcy, dziedzicząc w 1955 r. kilka z nich po US Army, natychmiast zakazali ich używania i skonstruowali własne. W Europie pierwszą kolej krzesełkową postawili w 1939 r. Czesi i to zaledwie kilka kilometrów za naszą południową granicą w Beskidzie Śląskim. W Polsce przełomowy moment nastąpił 26 lutego 1936 roku. W tym dniu na Myślenickie Turnie dotarł pierwszy wagonik z pasażerami. Na Kasprowym Wierchu pasażerowie pojawili w niedzielę 15 marca 1936 roku. Budowa kolei trwała 227 dni, co stanowiło ówczesny rekord świata. Obydwa odcinki kolei miały łącznie 4290 m długości, a mieszczące po 33 pasażerów wagony mogły przewozić w każdym kierunku do 180 os/godz. Liczba chętnych do korzystania z tego udogodnienia przekroczyła najśmielsze oczekiwania i to mimo iż cena biletu wynosiła niemało, bo 8 złotych. Kolej na Kasprowy Wierch okazała się najbardziej rentowną w Europie. Do wybuchu II wojny światowej wybudowano jeszcze dwie koleje linowo-terenowe: na Górę Parkową w Krynicy (otwarcie 8 grudnia 1937 r.) i na Gubałówkę w Zakopanem (otwarcie 20 grudnia 1938 r., kolejny rekord: tylko 167 dni prac) oraz dwa wyciągi saniowe: w Kotle Gąsienicowym i w Sławsku w Bieszczadach Wschodnich. Daleko posunięte były również prace nad budową następnej kolei linowej na Przełęcz Wrótka nad Kalatówkami, kolejami linowo-terenowymi na Galicową Grapę w Poroninie i w Żegiestowie Zdroju oraz dwoma wyciągami saniowymi. Inicjatorem, promotorem i siłą napędową tej działalności był Aleksander Bobkowski, dyrektor okręgu kolejowego w Krakowie, później wiceminister komunikacji, a wcześniej, jeszcze od czasów Zaruskiego, zapalony narciarz. Potrafił on w ciągu dnia dwukrotnie wchodzić na wierzchołek Kasprowego Wierchu, by stamtąd zjechać na nartach. Bobkowski był jednym z czołowych działaczy sanacji i w swoich poczynaniach wzorował się na ówczesnych rozwiązaniach włoskich. Głównym osiągnięciem Włochów w owym czasie było zbudowanie w Sestriere, tuż przy granicy z Francją bodajże pierwszej w świecie stacji narciarskiej z prawdziwego zdarzenia. Z wzorów włoskich korzystano również, budując słynną zakopiankę, czyli szosę z Krakowa do Zakopanego. Koszty związane z uprawianiem narciarstwa w okresie międzywojennym były bardzo wysokie, stąd nigdzie w tamtym okresie nie nabrało ono charakteru masowego i uprawiane było głównie przez zamożniejsze warstwy społeczeństwa. W USA narciarstwo zaklasyfikowano wręcz do zajęć dla elity i tak pozostało aż do lat siedemdziesiątych XX w. Przeświadczenie to (oczywiście tylko wśród Amerykanów) było tak silne, iż – ku mojemu wielkiemu zdziwieniu – w latach siedemdziesiątych w „Newsweeku” ukazał się wywiad z młodą fryzjerką, która ośmieliła się przyjechać na narty do Aspen i nie widziała w tym nic niestosownego. Europa była zdecydowanie mniej kastowa. Zakopane, oferujące swym gościom dwie koleje linowe i wyciąg saniowy w ostatnim przedwojennym sezonie zimowym 1938/39, było znaczącym europejskim ośrodkiem narciarskim. Dla porównania warto podać, iż znakomicie przecież zagospodarowana turystycznie niemiecka część Karkonoszy tych udogodnień jeszcze wówczas nie znała, a na terenie znacznie bogatszej i mającej więcej gór Czechosłowacji funkcjonowały trzy koleje linowe, czyli podobnie jak w Polsce. Lata powojenne – po zastoju rozwój. Druga wojna światowa oszczędziła infrastrukturę narciarską znajdującą się w Zakopanem i Krynicy, a to głównie dlatego że Niemcy przeznaczyli te miejscowości na ośrodki wypoczynkowe dla wojska. Do Zakopanego i w Tatry obywatelom Generalnej Guberni wzbroniono wstępu. Pozwolę sobie na krótką dygresję obrazującą, jak historia potrafi zadrwić z tych, którym wydaje się, że są górą. Otóż w 1945 roku okupacyjne władze amerykańskie przeznaczyły niemiecki odpowiednik Zakopanego, czyli Garmisch-Partenkirchen wraz z najwyższym szczytem Niemiec, Zugspitze oraz okolicznymi górami na ośrodek wypoczynkowy US Army i na długi czas zakazały doń wstępu obywatelom niemieckim. Epizod ten miał też wpływ na usprawnienie sprzętu narciarskiego, przyspieszając wynalezienie tzw. wiązań bezpiecznikowych. Ponieważ amerykańscy żołnierze, korzystający z uroków narciarstwa na stokach Zugspitze, masowo łamali nogi, US Army ogłosiła konkurs na urządzenie zapobiegające tym wypadkom. Wygrała niemiecka firma MARKER, prezentując nowy rodzaj wiązań. MARKER przez długi czas był synonimem wiązań bezpiecznikowych. Pierwszych kilkanaście powojennych lat w Polsce to, oprócz wybudowania kolei gondolowej na Szyndzielnię koło Bielska-Białej (1949–1953) i odbudowy zniszczonych schronisk górskich, czas dużego zastoju w infrastrukturze związanej z narciarstwem. Dopiero przełom lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych przynosi nowe inwestycje. W ciągu kilku lat powstają koleje krzesełkowe na Skrzyczne w Szczyrku (1958 r.), z Hali Gąsienicowej (marzec 1962 r.) i Goryczkowej (14 grudnia 1968 r.) na Kasprowy Wierch, na Nosal, Kopę i Szrenicę w Karkonoszach oraz na Czantorię w Beskidzie Śląskim. Wszystkie powyższe budowy realizowane były z funduszy centralnych i prowadzone prze Polskie Kolej Linowe (PKL) lub agendy Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki (GKKFiT). W 1960 r. zbudowano w Tatrach pierwszy w Polsce wyciąg narciarski prowadzący z Hali Kondratowej na Łopatę. Został on zlikwidowany w 1968 roku po uruchomieniu kolei krzesełkowej na Hali Goryczkowej. W Alpach trwa w tym czasie mała rewolucja społeczna. Głównym źródłem utrzymania przestaje być rolnictwo i pasterstwo. Staje się nim turystyka i „białe zboże”, jak określił narciarstwo jeden z twórców Kotelnicy Białczańskiej. Władzom chodziło przede wszystkim o powstrzymanie odpływu ludności z terenów górskich, zjawiska powszechnego w całej Europie. Dzisiaj brzmi to niewiarygodnie, lecz jeszcze przed I wojną światową biedni Szwajcarzy emigrowali za chlebem do bogatych miast w północnych Włoszech. Największą inicjatywę w dziedzinie rozwoju turystyki górskiej i narciarstwa wykazują odzyskujący w 1955 roku niepodległość Austriacy oraz Francuzi. Druga połowa XX w. – rozkwit europejskiego narciarstwa Połowa lat sześćdziesiątych XX w. to czas światowego udoskonalania sprzętu narciarskiego. Rozpowszechniły się wiązania bezpiecznikowe, pojawiły się metalowe narty i wysokie sztywne buty zjazdowe. Uzbrojony w te nowości amator dwu desek mógł coraz sprawniej zjeżdżać, lecz żądał jeszcze większego komfortu. Na narty zaczęto jeździć własnymi samochodami i to jeździć masowo. W Alpach odpowiedzią była budowa nowych stacji narciarskich z dużą liczbą blisko siebie położonych tras, stacji, ze stokami wyposażonymi głównie w wyciągi narciarskie oraz koleje krzesełkowe przewożące do 1 200 os/godz. Klasyczne koleje linowe wyposażone w duże wagony oraz koleje gondolowe w zasadzie wyłącznie dowożą i zwożą narciarzy z wyżej położonych stoków czy wręcz lodowców. W tej dziedzinie najaktywniejsi byli Francuzi, Włosi i Austriacy. Francuzi budują swoje olbrzymie ośrodki narciarskie (np. Val d`Isere, Tignes, Val Thorens). Są to inwestycje rządowe lub realizowane przez firmy państwowe, ponieważ wyższe partie gór zawsze były tu własnością państwa. Nieco inaczej jest w Austrii i Południowym Tyrolu (obecnie znanym bardziej jako włoskie Dolomity). Tam stacje narciarskie powstają w oparciu o istniejące miejscowości i prywatną własność górali. Dolomity (Dolomiti Superski), czyli zespół ponad 10 dużych ośrodków narciarskich stają się największym tego typu obszarem na świecie. Staje się to jednak dopiero po złagodzeniu przez rząd włoski polityki twardej italianizacji i wejściu w życie tzw. Pakietu oraz powstaniu Okręgu Autonomicznego Bozen (Bolzano). Po trwającej od 1919 roku i skrywanej przed Europą cichej wojnie domowej zamieszkujący te góry Ladeni (Retoromanie uważający się za ludność pierwotną), Tyrolczycy (Austriacy) oraz Włosi godzą się i przy wielkiej pomocy rządowej budują Dolomiti Superski . Na szczęście takie ekscesy, jak urządzane jeszcze w 1970 r. przez tyrolskich patriotów istne polowania na włoskich pograniczników czy wysadzanie w powietrze włoskich linii energetycznych przechodzą już do historii. Zjawisko budowy stacji narciarskich z kilkuletnim opóźnieniem dotarło do Polski i znalazło swoją materializację w postaci tzw. górniczych wyciągów narciarskich. Co prawda w latach siedemdziesiątych, w czasie gierkowskiego boomu inwestycyjnego zbudowano tylko jedną kolej krzesełkową na Buforowy Wierch (luty 1977 r.) w Zakopanem, lecz za to siłami kopalń węgla i lokalnych instytucji turystycznych postawiono ponad sto porządnych wyciągów orczykowych. Pierwszorzędnym osiągnięciem był Górniczy Ośrodek Narciarski w Szczyrku, do tej pory największa (obecnie mocno zaniedbana) stacja narciarska w Polsce. Dziełem górników jest również ośrodek narciarski na stokach Pilska. Mówiąc o górniczych wyciągach narciarskich, trzeba koniecznie wspomnieć postać inicjatora i promotora ich budowy, Eryka Porąbki, dyrektora Zabrzańskiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego, późniejszego wiceministra górnictwa i energetyki, który, podobnie jak A. Bobkowski, był zapalonym narciarzem. Na okres gierkowskiego otwarcia na świat przypada również, złożona Polsce przez firmę POMAGALSKI, oferta budowy na Podhalu wytwórni kolei linowych i wyciągów narciarskich. Ostatecznie, głównie ze względów ambicjonalnych władz Zakopanego (jak się wydaje, polityka nie miała tu nic do rzeczy), nie doszło do współpracy i obiekt nie powstał. POMAGALSKI złożył ofertę Słowakom. Została ona przyjęta i tak do dzisiaj, po drugiej stronie Tatr, w Kieżmarku przy ulicy Polnej 4 istnieje firma o nazwie TATRAPOMA. U nas ofertę francuską odrzucono tym łatwiej, iż w owym czasie produkcją kolei krzesełkowych i wyciągów orczykowych z powodzeniem zajmował się Mostostal Zabrze, a firma Polsport Bielsko-Biała wytwarzała nieco gorsze wyciągi talerzykowe. Wspomniani górnicy również mieli w Zabrzu wytwórnię wyciągów. Na inne urządzenia, takie jak duże koleje linowe czy gondolowe w Polsce nie było zapotrzebowania. W ten sposób docieramy do lat osiemdziesiątych, kiedy to Polska przeżywa okres zastoju, a w dziedzinie narciarstwa początkowo pewien regres. Oprócz nietrafionych pod względem lokalizacji kolei krzesełkowych w gorczańskich Koninkach (1982 r.) i na myślenickim Chełmie (1988 r.) kontynuowano i ukończono budowę Górniczego Ośrodka Narciarskiego na Pilsku, zmodernizowano najstarsze w Polsce krzesełko ze Szczyrku na Skrzyczne oraz rozpoczęto budowę ukończonej w czerwcu 1991 r. kolei krzesełkowej na Palenicę w Szczawnicy. Lata osiemdziesiąte to również pojawienie się pierwszych prywatnych wyciągów narciarskich. O ich poziomie technicznym nie ma co wspominać, jednak ktoś musiał odpowiedzieć na wyraźne zapotrzebowanie społeczne. W tym czasie w Alpach, Kanadzie, USA, Japonii czy Korei do powszechnego użytku wchodzą tzw. ratraki, czyli maszyny do utrzymywania tras narciarskich w należytym stanie oraz urządzenia do sztucznego naśnieżania. Nowe koleje linowe stają się szybsze, wygodniejsze i zyskują dużą przepustowość dochodzącą do 4 000 os/godz. Krzesełka dla narciarzy rozrastają się aż do 8-osobowych kanap, a w Samnaum na granicy szwajcarsko-austriackiej powstaje kolej z wagonami o pojemności 200 osób! Tylko nieliczni Polacy widzieli te nowinki na własne oczy. Wyjazdy w Alpy były rzadkością i niekoniecznie utrudniały je niełatwe sprawy paszportowo-wizowe, lecz przede wszystkim horrendalnie wysokie w porównaniu z krajowymi koszty wyjazdu, spowodowane sztucznie wysoką ceną dewiz ( 1 $ = ~100 zł) . Na zmiany trzeba będzie czekać do początku lat dziewięćdziesiątych XX w. Czas transfomacji – Polacy na europejskich stokach i nowe inwestycje w kraju. Zmiany zachodzące od 1989 r. oraz reformy Balcerowicza w pierwszym rzędzie stawiają na nogi sprawy walutowe (wymienialność i realny kurs złotego) oraz umożliwiają posiadanie na stałe paszportu. Wreszcie następuje zniesienie wiz do większości krajów Europy. Pewien opór stawiają władze Czechosłowacji, jednak kończy się to wraz z aksamitnym rozwodem Czech i Słowacji. TATRAPOMA i inni wytwórcy rozpoczynają starania o polski rynek. Narciarzom nowy stan rzeczy pozwala na poznawanie Alp, porównanie poziomu narciarskiej infrastruktury. Prywatni inwestorzy nareszcie mają możliwość sprowadzania z zagranicy wszelkich urządzeń, o jakich zamarzą, oczywiście jeśli pozwalają im na to środki finansowe, którymi dysponują. Rozpoczyna się przebudowa istniejących oraz budowa nowych stacji narciarskich. Część inwestorów kupuje nowe urządzenia, a inni – zwłaszcza w latach dziewięćdziesiątych – odkupują używane koleje i wyciągi demontowane w Alpach przy okazji kolejnych modernizacji. Każda z nowych stacji obowiązkowo wyposażana jest w solidny system sztucznego naśnieżania. Z końcem 2008 roku nasz polski stan posiadania w dziedzinie kolei linowych i wyciągów narciarskich przedstawiał się następująco: Koleje linowe kabinowe i gondolowe – 4 Koleje linowo-terenowe – 3 Koleje krzesełkowe 6-osobowe – 3 Koleje krzesełkowe 3- i 4-osobowe – 22 Koleje krzesełkowe 2- i 1-osobowe – 30 (w tym 3 w Parku Śląskim) Wyciągi narciarskie – 420 (wielkość szacunkowa) W porównaniu z krajami alpejskimi nie są to oczywiście liczby imponujące, lecz jeśli porównamy się z sąsiadami, widać, iż po raz pierwszy zostawiliśmy Słowaków w tyle. Od 1990 roku powstały w Polsce następujące całkowicie nowe stacje narciarskie (podajemy tylko większe ośrodki, w nawiasach rok otwarcia): Palenica w Szczawnicy (1991 r.), Wierchomla (1998 r.), Szymoszkowa/Zakopane (1994 / 2000 r.), Czarna Góra k. Lądka Zdroju (1996 r.), Jaworzyna Krynicka (1997 r.), Kluszkowce k. Czorsztyna (1998 r.), Białka Tatrzańska (2001 r.), Laskowa–Kamionna k. Limanowej (2003 r.), Harenda/Zakopane (2003 r.), Czarna Góra i Jurgów (2006 r.) koło Bukowiny Tatrzańskiej, Świeradów Zdrój (2008 r.). Sprawność urządzeń do sztucznego zaśnieżania pozwala również na budowę niewielkich ośrodków i stoków narciarskich położonych poza obszarami górskimi. Są one zgrupowane głównie we wschodniej i centralnej części Polski, jak np. w Mrągowie, Warszawie, okolicach Kazimierza Dolnego, Puław czy też na Roztoczu. Najciekawszym z takich ośrodków jest Bałtów k. Ostrowca Świętokrzyskiego. Ośrodek położony jest w dolinie rzeki Kamiennej, z widocznym naprzeciwko stoku pałacem Ksawerego Druckiego-Lubeckiego. Ostatnią znaczącą datą w najnowszej historii kolei linowych i wyciągów narciarskich jest wejście w życie w ramach prawa unijnego w maju 2004 r. Dyrektywy EC 09/2000 Koleje linowe przeznaczone do przewozu osób. Dyrektywa wysoko stawia poprzeczkę zwłaszcza producentom urządzeń, wymusza dalszą koncentrację na tym rynku, co w praktyce oznacza stosowanie unijnych standardów na całym świecie, nawet w USA. Na placu boju pozostają tylko dwaj gracze: austriacki DOPPELMAYR oraz połączony z firmą POMAGALSKI SA włoski LEITNER. Każdy z nich, szczególnie DOPPELMAYR, w poprzednim dziesięcioleciu wchłonął już kilka innych firm. TATRAPOMA ocaleje oczywiście tylko dzięki związkom z firmą macierzystą." Bibliografia: Marek Baran, Koleje linowe wyciągi narciarskie nartostrady, Warszawa–Kraków 1986. Zofia i Witold H. Paryscy, Wielka Encyklopedia Tatrzańska, Poronin 1995. Maciej Pinkwart, Góry, narty, koleje linowe, Kraków–Zakopane 1995. Zbigniew Schneigert, Koleje linowe napowietrzne, Warszawa 1957. Podtatrze Wiosna 1986, Zakopane 1986. „ISR Internationale Seilbahn Rundschau”, 3/1980, Wien 1980. „Wierchy”, rocznik 14, Kraków 1936.
  24. Czarna Góra snieży, hurrraaa! ☺ Kamery: Link - https://czarnagora.pl/kamery/
×
×
  • Dodaj nową pozycję...