33 odpowiedzi w tym temacie

[Wujot]

"Ukoronowaniem" (choć to jeszcze niekoniecznie) naszego sezonu narciarskiego miał być trawers masywu Ortler - Cevedale - rozległej grupy położonej w południowym Tyrolu i znanej "normalnym" narciarzom z takich stacji jak Sulda, passo dello Stelvia, Santa Caterina Valfurva, blisko leży też Bormio. Po dokładniejszym przyjrzeniu się obszarowi trawers zamienił się w trochę "gwiaździstą" eksploatację terenu. Zaplanowaliśmy 7 noclegów w czterech schroniskach. Ponieważ w pierwszym schronisku były dwa noclegi a w drugim trzy można było zabrać więcej żarcia z myślą, że je zutylizujemy przed końcem tury i nie będziemy codzienne musieli targać. W kwestii plecaków już kiedyś pisałem więc krótko; mieliśmy sprzęt narciarski (narty, foki, buty, harszle, kije, gogle, rękawice), ratunkowy (ABC), wspinaczkowy (2 liny na pięciu, szpej, raki, czekan), ciuchy (razem po trzy warstwy) okulary IV kategorii no i kapcie, wkład do śpiwora, apteczka, zestaw naprawczy. Na zespól była też jedna zapasowa foka. Oprócz tego zabrałem czapkę z wielkim daszkiem i ochroną karku a także kominiarkę, która lepiej sprawdza się od buffa i lekkie rękawiczki. Wspomnianego na początku szturm żarcia zabrałem około kilograma - minimalnie za dużo. Nie wziąłem termosu tylko butelkę PET (i tabletki musujące z magnezem). Razem dało to normalny plecak bez nart i butów pewnie z 12-13 kg.

 

Dojazd z Wro zajął 12 godzin - około 18.30 dotarliśmy do końca drogi w dolinie Martell. Przed 20.00 zameldowaliśmy się w schronisku Zufallhutte pytamy:

- sprechen sie deutsch?

- ja naturlich, i po włosku i po polsku też!

Szczęka nam opada - ekipa w schronisku jest głównie polska, trzy dziewczyny (no wstydu to one nam nie przynoszą) z Anetą na czele, kucharz też Polak, Włoch właściciel i Rosjanka to chyba cała reszta ekipy. Wybiegają na chwilę aby nas obejrzeć - okazuje sie, że jesteśmy pierwszą polską grupą od 3 lat! Chyba brakuje miejsc noclegowych bo dostajemy 2,5 dwójki (a zamawialiśmy zbiorówki). Ja z Kamilem mamy nawet pojedyncze łóżka, umywalkę w pokoju i jest - szok - pościel. w kranach ciepła woda. 

 

Dzień 1

 

Śniadanie o 6.30 trochę po 7.15 wychodzimy, jak zawsze, raczej jako jedni z ostatnich - aby iść po śladach tubylców. Wysokość schroniska to 2265 m.n.p.m.

 

 

Naszym celem jest kollkuppe (3330). Rano jest mglisto, wietrznie i w takich warunkach lądujemy na przełęczy pod szczytem (3306). Razem z nami jest pewnie kilkunastu narciarzy. Do szczytu brakuje tylko 30 m ale uznajemy, że w tym wygwizdowie i mgle nie ma sensu tam włazić, podobnie myśli większość. 

 

 

 

 

Zakładamy narty i jazda. Widoczność jest mocno ograniczona ale stopniowo rozwiewa się i przy schronisku jest już tak. 

 

 

Pora jest mocno wczesna koło 13.00 jesteśmy obok schroniska (2265 m) więc co zrobić z tak pięknie rozpoczętym dniem? Proponuję aby spróbować wleźć na Madritsch spitz (3255). Dobra widoczność się stopniowo kiepści i gdzieś pod przełęczą na wysokości pod 3000 ściągamy foki i jazda w dół. 

 

 

Stopniowo coraz więcej widać, początkowe strome ścianki kończą się rozległymi dolinami i jedziemy sobie jak Pany. 

   

 

 

Budynek po lewej to hotel przed którym parkujemy a ten po prawej schronisko. 

 

 

Bilans dnia to 1700 m w pionie, w sumie 20 km podejścia i zjazdy. W schronisku przeparkowują nas do 6-ki (dodając nam Austriaka do kompletu). Warto wspomnieć, że kuchnia tutaj jest naprawdę dobra i w wielkiej obfitości.

 

Dzień 2

 

Następnego dnia czeka nas zmiana miejscówki ale zanim to nastąpi to jest kawałek drogi. Plan jest następujący. Wpierw na Monte Cevedale (3769 m) 

 

 

później krótki zjazd w dolinę Vedretta di Cadec a nastepnie przez przełęcz pod Pasquale (3431 m) i na końcu zjazd do schroniska Branca. Dyskutujemy drogę podejścia i ustalamy dość długą linię łagodnie okrążająca ZufallSpitze (szczyt leżący tuż obok naszego celu) i wchodząca na Monte Cevedale od północy. 

 

 

Wydaje się, że to zdecydowanie dłuższa droga niż wejście od wschodu ale zagęszczenie poziomic pokazuje, ze byłoby tam dużo trawersowania a tak wygląda, że będzie można rozpędzić jak pociąg i może to być szybsza a co ważniejsze przyjemniejsza droga. Ta kalkulacja okazuje się trafna. Za to cały czas wzmaga się wiatr i po bardzo wrednym końcowym podejściu lądując na szczycie dosłownie telepiemy się z zimna. 

 

 

Za granią na szczęście nie wieje i udaje się powoli dojść do siebie. 

 

 

Zjazd wzdłuż seraków jest bardzo urokliwy a później po przezbrojeniu nart wchodzimy na przełęcz pod Pasqualle. Ściagamy foki, na początku jest stromo i w dodatku jedziemy po starym lawinisku ale z czasem się wypłaszcza i robi się pięknie. Wypatrujemy jakiegoś przytulniejszego miejsca aby zrobić sobie przerwę bo czasu do obiadokolacji jeszcze sporo. 

 

 

 

 

 

 

No wygląda, że wiatr wieje wszędzie i z różnych kierunków W Brance (2487) dostajemy sympatyczną 6-kę więc mamy dodatkowe łóżko na bety.

 

 

Karmią tutaj też świetnie. Bilans dnia to 1700 m w pionie 

 

Dzień 3

 

 

Położenie Brancy jest genialne, w okolicy roi się od szczytów 3500-3700. 

 

 

Za pierwszy cel obieramy Matteo (3678), dzień wita nas sporym zachmurzeniem, zjeżdżamy kawałek i ubieramy foki. Miła niespodzianka - szybko przejaśnia się - "nasz szczyt" tkwi gdzieś w chmurach na końcu doliny. 

 

 

Początkowo idziemy za niewielką grupką ale później decydujemy się na "własną" drogę podejścia - wykorzystując długi, wysoki i wygodny grzbiet moreny bocznej, która komfortowo przeprowadza nas przez pofałdowany teren lodowca. 

 

 

Za nami podążają inne grupy. Szybko zdobywamy wysokość i robi się coraz piękniej. 

 

 

Podziwiamy olbrzymie seraki. Na grani jest już bardzo twardo a miejscami dla odmiany drobniutki sypki i nietrzymający śnieg. Trzeba uważać. 

 

 

 

Na szczycie jest nas kilkunastu, wiatr przywiał chmury i zjazd nie jest już taki oczywisty. 

 

 

 

 

Na szczęście obok szykuje sie grupa z przewodnikem wiec postanawiamy zasępić się. Miejscowy dobrze zna teren prowadząc przez interesujace, często przyjazne narciarzom ścianki. I już wiem bedzie to jeden z najsympatyczniejszych zjazdów w życiu. Słońce też sympatycznie wylazło zza chmur. Delektujemy sie widokami, zjazdami - teren cudownie pokręcony. 

 

 

 

 

Znów jesteśmy na morenie bocznej i zaglądamy w oczy lodowca. Obok szczelin prowadzi zjazd z Tresero - widać, że 20 m odchyłki od szlaku może skończyć się w lodowym grobie. A to chyba maksymalna dokładność z jaką da się w praktyce nawigować w terenie przy pomocy GPS-ów... 

 

 

 

 

 

 

 

 

Podziwiamy jak w amfiteatrze szczyty dookoła dyskutując gdzie by tu jeszcze jutro wleźć a przede wszystkim zjechać.

 

 

W schronisku, do którego trzeba trochę podejść, jesteśmy dużo przed czasem obiadu więc myjemy się i piwkujemy. Obiad jest nagrodą za nasz znój i trzeba powiedzieć, że kuchnia włoska w schroniskach bije na głowę austriacką (jakkolwiek i tam kalorii nie brakowało).

 

dzień 4 - cdn

 

Pozdro

Wiesiek

[Tadeusz T]

Opisując zawartość plecaka pominąłeś sprzęt fotograficzny...

Mógłbyś zdradzić czym fotografowałeś?

I dlaczego to było tak cholernie ciężkie?????

Tadek

[Wujot]

Opisując zawartość plecaka pominąłeś sprzęt fotograficzny...

Mógłbyś zdradzić czym fotografowałeś?

I dlaczego to było tak cholernie ciężkie?????

Tadek

 

Nex -3 z naleśnikiem 16 mm i dodatkowym aku, Waga akceptowalna -  około 400 g, rozmiar też - choć trochę duży. Zdecydowanie lepszy byłby Nex-6/7 z zoom-em 14-42 (miałbym zbliżenia z jazdy i fragmenty krajobrazu) przy prawie tej samej wadze i o wiele wygodniejsze pracy (wizjer). Ale to co najważniejsze - matryca o rozpiętości tonalnej ponad 13 EV - w nex-3 jest i jak widać doskonale dała radę. Pliki oczywiście z RAW bardzo mocno interpretowane - jpg nie nadawałyby się do pokazania.

 

Pozdro

Wiesiek

[Mitek]

Cześć

No właśnie to jest to co mnie bardzo zainteresowało. Zdjęcia mają taka specyficzna troszkę nienaturalną kolorystykę co nadaje im takiej specyficznej ekspresji (może to debilnie brzmi ale tak to odbieram) i czyni troszkę tajemniczymi. Bardzo fajny efekt osiągnąłeś - super.

Pozdro

[Wujot]

Cześć

No właśnie to jest to co mnie bardzo zainteresowało. Zdjęcia mają taka specyficzna troszkę nienaturalną kolorystykę co nadaje im takiej specyficznej ekspresji (może to debilnie brzmi ale tak to odbieram) i czyni troszkę tajemniczymi. Bardzo fajny efekt osiągnąłeś - super.

Pozdro

 

Cieszę się, że Wam się podoba, chciałem aby góry miały swoją drapieżność...

 

Pozdro

Wiesiek

[marioo]

Nie będę silił się na oryginalność: JAK ZWYKLE BAAAAARDZO ZAZDROSZCZĘ!

 

Pozdrawiam

marioo

[mm2]

HDR chyba trochę pomógł, zdjęcia bardzo ładne

[Wujot]

HDR chyba trochę pomógł, zdjęcia bardzo ładne

 

To nie są HDR (ani tym bardziej DRI). W zasadzie standardowe wywołanie - tylko suwaki. Wszystkie wołane wg tych samych ustawień (z dwoma wyjątkami - wschód słońca).

 

Pozdro

Wiesiek

[kobyr]

Cudowne zdjęcia

Pozdrawiam

[Mitek]

Cześć

Wieśku, ja mam jeszcze takie pytanie - Naszego czyli czyjego - w pierwszym zdaniu piszesz więc rozumiem, że to sezon rodzinny, grupowy itd. Napisz o ekipie...

Pozdro

[jark]

... kurcze , kiedyś Twym namowom się nie oprę

 

pytanie jedno co do zdjęć ... dlaczego 'jpg nie nadawałyby się do pokazania'

wrzuć gdzieś któreś zdjęcie w jpg coby zobaczyć różnice

 

j.

[Predator]

dzieki Wiesiu za artykul:) zazdraszczam I pozdrawiam serdecznie!

[Wujot]

Jak Mitek słusznie zauważył nie przedstawiłem bohaterów relacji. Ekipa jest w zasadzie wrocławska choć Robert jedną nogą (tę większą) żyje w Jeleniej Górze. Chodzimy razem na tury od paru lat - w całej grupie lub czasem w podgrupach. Wiekowo jesteśmy mocno jednolici i jednak już troszkę przechodzeni - łapiąc się na wątek "narty po 50-ce". Robert  (czerwona kurtka) będący naszym guru to starszy ratownik GOPR, instruktor GOPR, narciarski, skiturowy, skialpinistyczny. Jako jeden z pierwszych w Polsce zajął się narciarstwem wysokogórskim - pewnie ze 25 lat temu. Kamil (czarna kurtka - forumowy nick - kskuski) to narciarz z odzysku (porzucił snowboard), nasz grupowy nawigator i logistyk (opracował plan tego wyjazdu), do tego kiedyś wspinacz a teraz maratończyk. Adaś (z brodą w zielonej kurtce lub czerwonej puchówce), część forumowiczów powinna go znać, oprócz narciarskiej pasji ma wspinaczkową a konkretnie to włażenie na wielkie drzewa. Darek (zielona kurtka) to (mam nadzieję, że reszta mi to wybaczy) najsympatyczniejsza, najpogodniejsza i najbardziej pozytywna postać naszej ekipy - teraz bardzo mocno zajęty i wyjazd z nami był jego jedyną tegoroczną przygodą z nartami. Co do mnie to jestem fotografem (samozwańczym)  grupy, z tej racji przeważnie zasuwam z przodu, torując drogę reszcie i uwieczniając ich w "pięknych okolicznościach' lub czasem dla odmiany snuję się z tyłu, zatrzymując co kawałek. Myślę, że z całej ekipy jestem zdecydowanie nastawiony najbardziej pronarciarsko - mogę wleźć na każdy szczyt pod warunkiem, że da sie z niego zjechać. Ale nadmiernie długą wspinaczkę uważam za stratę czasu i niezbyt lubię mocną ekspozycję. Dla utrzymania kondycji przez cały rok jeżdżę na rowerze.

 

 

dzień 4

 

Dzisiaj w planie mamy wejście (i zjazd) na Palon de la Mare (3708 m). Schronisko, czego dotąd nie napisałem to 2487 m n.p.m. - tylko 12 m niżej jak Rysy...  Przewyższenia jest więc do przejścia troszkę powyżej 1200 m. Nie bardzo łączy sie to z czymś innym czyli zapowiada się przyjemny, troszkę lajtowy dzień. Po krótkim zjeżdzie zaczyna się podejście - od razu widac, że to konkret. Ekipa przed nami praktycznie od razu zakłada harszle bo jest twardo i stromo. I rzeczywiście wysokość zdobywamy w ekspresowym tempie i zanim się spostrzegłem jest tak.

 

 

Niestety solidny wiatr z wysokością tężeje i idziemy w niskiej zamieci i na zmianę jest tak 

 

 

i tak

 

 

Imponujące pióropusze przyozdabiające granie i szczyty pokazują, że na górze milej nie będzie. 

 

 

Przypominamy sobie wczorajszy (czerwona strzałka) zjazd (i banany nam zakwitają) a ja bezwarunkowo zakochuję się w zjeździe z Tresero (niebieska strzałka)) i usilnie przekonuję moich kompanów, żeby go jutro zrobić.

 

 

 

 

Wiatr, który wieje już parę dni, przy ujemnej temperaturze (-12 stopni na 3000 m) potworzył twarde struktury - po czymś takim przyjdzie nam jechać...

 

 

Ostatni odcinek to stopniowo pokonywane łagodne kopuły z których każda wydaje się ostatnią. Ścieżka dojściowa mocno kręci wśród skał. Na górze jesteśmy w 8 osób. 

 

 

 

 

Zjazd obok kamieni wydaje się kłopotliwy ale Robert z Kamilem są niezawodni, zamiast kombinować wzdłuż drogi podejściowej, schodzimy kawałek po skałach i docieramy do pięknego podszczytowego pola gdzie czeka śnieg do zepsucia. 

 

 

 

Dalej jest już bajka więc "w tych pięknych okolicznosciach przyrody" zatrzymujemy się na popas. 

 

 

Znów zjeżdżamy  a ponieważ mamy multum czasu postanawiamy wejść na niewielką grań gdzie podczas podejścia przyuważyliśmy coś co wyglądało na jakąś budowlę. I rzeczywiście znajdujemy tam dość rozbudowane stanowisko ogniowe a po drugiej stronie doliny spostrzegamy analogicznegy zespół. Jak pomyślę sobie, że na tej wysokości (powyżej 3000 m) ktoś kazał siedzieć tu i tam chłopakom w różnych mundurach i celować do siebie to robi mi się dziwnie.

 

 

 

 

 

 

 

 

Zjazd, zjazd, zjazd - to kolejne pola śnieżne, żlebiki i  "piękne okoliczności przyrody".

 

 

 

 

 

 

Tym razem do schroniska nie musimy podchodzić, trawers brzegiem zbocza plus mostek wyprowadzają nas na taras Brancy.

 

 

Dzień 5

 

To dzień przejścia do kolejnego schroniska. Moi koledzy nie dali się przekonać na lekko forsowny plan wejścia na Tresero a później po zjeździe do Brancy, przejścia dołem doliny do naszego nowego punktu. Mamy więc dość lekki plan wejścia na Pasquale (3558 m) i zjazd do Rifugio Pizzini - Fratolla (2706 m). Na początku powtarzamy (w drugą stronę) trasę z dnia 2.

 

 

Wygląda, że będzie to kolejny piąty dzień pod znakiem Kielc. Monstrualnych Kielc. No bo popatrzcie sami, na focie poniżej, grań wznosi się spokojnie z 500 m powyżej terenu - wychodzi więc, że pióropusze porwanego śniegu mają po 100 m wysokości. I to tak lekko. Aż dziw, ze jeszcze coś tam zostało. 

 

 

 

 

Ta wichura jest już troszkę wkurzająca, nie przypominam sobie turów w których bym cały dzień (dzień w dzień) był w w dwóch warstwach, miał zawsze naciągniętą kominiarkę, czapkę i kaptur i mimo tego czasem trząsł się z zimna. Grubsze rękawice narciarskie które zawsze mam awaryjnie na wypadek kibla i do zjazdu też mam cały czas na rękach a i tak musiałem parę razy je rozcierać aby przywrócić krążenie. Przy podchodzeniu wiatr też nie pomaga bo nie wiem czemu ale zawsze jest w twarz a czasem to nawet trzeba było poczekać w czasie trawersowania aż się uspokoi. Ten wiatr też przetwarza silnie podłoże - jest twardo jak na zawodniczej trasie, niestety ale trochę nierówno. W nawianiach śnieg zgipsiały, ciężki do jazdy, w zasadzie zmianę kierunku jazdy trzeba przeprowadzić w powietrzu. Choć na zjazdy trudno narzekać - jak zawsze gdy coś widać. 

Co do podejścia to końcowy odcinek przed przełęczą jest na tyle stromy, że nie opłaca się iść na nartach i podchodzimy go na husara. Później zakładamy narty i lądujemy (sami) na Pasquale.

Tutaj mogę przyjrzeć się naszemu kolejnemu celowi - Koenig Spitze 3851 m. Sterczy wprost z dużo niższego ciągu szczytów.To już jest bardzo wymagający szczyt. Zjazd jest sklasyfikowany jako ekstremalny. Szczególnie środkowa jego część wygląda niezachęcająco. Wykadrowałem część zdjęcia abyście mogli sobie obejrzeć to lepiej. Strzałką zaznaczyłem - no właśnie o tym napiszę w 6 dniu.

 

 

Na razie jest tak

 

 

 

 

Ale po chwili 

 

 

W kotlince w którą zjechaliśmy jest przytulnie jak pod babciną pierzynką, robimy popas a ja z Kamilem postanawiamy powtórnie podejść w stronę przełęczy pod Pasquale i ponownie sobie zjechać. Sprawę traktujemy oczywiście ambicjonalnie i na górze doganiamy parkę, która była w połowie stoku jak zaczynaliśmy. Po zjeździe reszta zapina narty i w drogę. Wkrótce widzimy nasz cel.

 

 

Schronisko na tyle ile paskudne z zewnątrz jest przytulne w środku, widok z okna - bardzo przyzwoity.

 

 

 

 

CDN

 

Pozdro

Wiesiek

[Wujot]

... kurcze , kiedyś Twym namowom się nie oprę

 

pytanie jedno co do zdjęć ... dlaczego 'jpg nie nadawałyby się do pokazania'

wrzuć gdzieś któreś zdjęcie w jpg coby zobaczyć różnice

 

j.

 

Jak zauważyłeś uprawiam tutaj na forum wrażą propagandę off pistowych zboczeń. Mam nadzieję, ze nie tylko Ciebie uda mi się zmanipulować w kierunku "prawdziwego narciarstwa" - ha, ha, ha!

 

Co do zdjęć to sprawa jest skomplikowana (choć dla fotografów - prosta i oczywista)

 

1. Fotografuję dosuwając histogram do prawej (czyli mam bardzo jasne naświetlenia). Wygenerowany przez aparat jpg jest wiec za jasny

2. Nawet "poprawny" jpg w warunkach wysokiego kontrastu sceny fotograficznej jest, praktycznie zawsze, niezadawalający. Co wynika z psychofizjologi widzenia.

 

Ad1. Należy to zrobić dokładnie tak aby przypadkiem nie stracić świateł. Dzięki temu wykorzystuje się w całości pojemność tonalną matrycy mając najniższy możliwy poziom szumów bo w fotografii cyfrowej (w przeciwieństwie do analogowej) naświetla się najmocniej jak się da. Dodatkowo mamy bogactwo szczegółów w partii cieni.

Ad 2. Nawet jeśli nie dosuwamy (prześwietlamy) zdjęcia to aparat generuje jpg odwzorowując liniowo partię świateł, średnich tonów i cieni. W warunkach wysokiego kontrastu sceny (co już podkreślałem) zaowocuje to słabym kontrastem w każdej z tych partii. Już w 1911 roku udowodniono, że nasz mózg pracuje wg. krzywej "z". Czyli interesują nas głównie partie świateł i cieni. Logiczne jest więc wzbogacenie świateł i cieni kosztem partii środkowej podczas interpretacji komputerowej zdjęć. Nawiasem mówiąc obróbka sygnału z siatkówki jest pasjonującym wprost zagadnieniem i zachodzi już na najbardziej elementarnym poziomie choćby przez komórki wzmacniające odbiór linii (kontrastów). A dalej jest coraz ciekawiej.

 

Poniżej masz dwa zdjęcia ilustrujące to zagadnienie - pierwszy to jpg z aparatu. Druga powstała z RAW w krótkim procesie wywołania. - fota jest z Czarnohory (Howerla). Upieram się, że podczas fotografowania widziałem błękitne niebo, szczegóły w chmurach - soczyste kolory w partii cieni. Odpowiedz sobie na pytanie co jest bliższe naszych doznań podczas pięknego słonecznego dnia - fota 1 czy fota 2?

 

 

 

Zdjęcia pochodzą z mojego (bardzo autorskiego) wykładu pt "Pułapki czyhające na fotografa krajobrazu" (mam też inne zagadnienia). Jeśli ktoś z Was ma zbędne fundusze i chciałby mnie zaprosić abym wygłosił swoje wiekopołomne przemyślenia przed jakimś audytorium to ja bardzo chętnie!

 

Pozdro

Wiesiek

[jark]

dzięki Wiesiu za wyjaśnienia ....

 

to zdjęcie z oknem ... dla mnie bajka

[Tadeusz T]

...

Poniżej masz dwa zdjęcia ilustrujące to zagadnienie - pierwszy to jpg z aparatu. Druga powstała z RAW w krótkim procesie wywołania. - fota jest z Czarnohory (Howerla). Upieram się, że podczas fotografowania widziałem błękitne niebo, szczegóły w chmurach - soczyste kolory w partii cieni. Odpowiedz sobie na pytanie co jest bliższe naszych doznań podczas pięknego słonecznego dnia - fota 1 czy fota 2?

...

Ale niech żywi nie tracą nadziei ... Oczywiście mam na myśli właścicieli aparatów nie generujących plików RAW.

Surowego jpg-a można poprawić. Oczywiście takich cudów jak robi Wiesiek z RAW-a nie zrobimy. Zresztą nawet jak będziemy mieli pliki RAW to cuda umieją robić tylko wtajemniczeni. To nie jest takie proste jak w opisie Wieśka... To znaczy dla niego jest!

 

Pozwoliłem sobie na zrzut z ekranu surowego jpg-a i poprawienia go w programie do obróbki fotografii.

Efekt widać. Lepiej oddane chmury. Ale nie da się (przynajmniej ja nie potrafię) uzyskać tej przedziwnej świetlistości zieleni.

Dla mnie ten efekt zaproponowany przez Wieśka jest trochę nienaturalny, choć niesamowity!

Fot 1 poprawiony jpg

Fot 2 surowy jpg

Fot 3 Fotografia wywołana przez Wieśka z pliku RAW

Tadek

Załączone miniatury

• 
• 
• 

[Wujot]

Tadeusz!

 

Oczywiście przy odpowiedniej chęci surowy jpg można poprawić i w wielu przypadkach uzyskać doskonały obraz. Myślę jednak, że w krajobrazach śnieżnych będzie duży handicap ze stosowania plików RAW.  Temat "wyszedł" niejako przypadkiem bo odpowiedziałem po prostu na zadane pytania. Większość użytkowników po pierwsze nie będzie zajmowała się obróbką obrazu a po drugie raczej używa kompaktów czy tel. A dobry efekt to wypadkowa wielu czynników technicznych i przez skromność nie dodam artystycznych .

Co do interpretacji "rzeczywistości" to ciekawy temat - oglądając NG (które bynajmniej nie jest moim ideałem) można dojść do wniosku, że mocny kolor to podstawa. I produkując obrazki do kalendarzy czy publikacji nie sposób jest nie zauważyć tego trendu. Foty z naszego wyjazdu mają też pewien określony charakter, dobrze "pasujący" do mojej wizji tej przygody. I tak należy na to patrzeć - to po prostu moja opowieść - jak Marioo w swoim pięknym poście zamykającym temat o kosiarzu napisał, - że czasem "inteligentnie podkoloryzowana". 

 

Pozdro

Wiesiek

[Tadeusz T]

Wiesiu, pisząc o "mniejszej" naturalności tylko tak marudziłem... .

Twoje fotografie mają niesamowitą jakość i atmosferę. No i trochę załamują...  . Dlatego pokazałem możliwości obróbki jpg-a. Zresztą sam byłem zaskoczony jak niewielkie są możliwości obróbki jpg-a w stosunku do RAW-a.

Ciekawe, że ten wywołany przez Ciebie z RAW-a Czarnogórski pejzaż jest prawie trójwymiarowy... szok!

 

Nastrój kolorystyczny fotografii z tego wątku skojarzył mi się z Velvią...

Tadek

[hanka1]

Cześć

No właśnie to jest to co mnie bardzo zainteresowało. Zdjęcia mają taka specyficzna troszkę nienaturalną kolorystykę co nadaje im takiej specyficznej ekspresji (może to debilnie brzmi ale tak to odbieram) i czyni troszkę tajemniczymi. Bardzo fajny efekt osiągnąłeś - super.

Pozdro

 

Oglądałam  i czytałam z wielkim podziwem. Fantastyczna wyprawa, ciekawie opisana z piękną dokumentacją fotograficzną. I co do tajemniczości - mam podobne zdanie do Mitkowego, efektownie to zrobiłeś.

[jea]

Miałbym kłopot w porciętach...ale zajawa fajna