Brawo Andrzej !!

[AndRand]

A a propos wyczynu tamtego Andrzeja... Hmmm. mam mieszane uczucia i wiem, że się niejednemu narażę. Ale nasuwa mi się pytanie po co ten wyczyn. Rozumiem zdobywanie niepokonanych szczytów i ścian. Sam się kiedyś tym pasjonowałem... wirtualnie niestety. Rozumiem zdobywanie wielkich szczytów trudnymi wariantami. Wspaniałe wyzwania. Mniej rozumiem zdobywanie wielkich gór zimą skoro można latem. Rozumiem też zjazdy narciarskie w trudnych warunkach. Adrenalina, wspaniałe przeżycia, fun. Ale zjeżdżanie z kolejnych wielkich szczytów na nartach w celu ich zaliczenia... bo jeszcze nikt tam nie zjechał...? To moje prywatne zdanie. 

 

W ten sposób to całe wspinanie nie ma sensu - bo po co wchodzić na kolejne szczyty? I to jeszcze zimą?

 

Dla mnie trudne jest połączenie podejścia wspinaczkowego i narciarskiego - gdy z czegoś zjeżdżam i jak zjazd zaczyna się 10 czy 30m poniżej szczytu to wejście na sam szczyt nie jest tak bardzo istotne. To trochę obniża motywację

 

Taki zjazd z K2 jest niemożliwy(może  jedynie w okresie, gdy cała góra pokryta jest grubą warstwą puchu). Ale te lawiny!  Pozostaje tylko wybrać okres, gdy zagrożenie z ich strony jest akceptowalne. Tylko, że to już nie jest „zjazd”. Parę okazjonalnych łuków. Większość to zsuwanie się bokiem. Z czekanem gotowym do wbicia. I poszukiwanie, czy dalej „puści”. Już Konopka to robił  „zjeżdżając” na północ ze szczytu Świnicy. Też czekan miał ręce. Miałoby to jakiś sens w przypadku szybkiej ewakuacji w dół. Ale trzeba mieć narty na szczycie, jeździć jak Bargiel i mieć jego kondycję. A nie ledwo dychać. 

 

Bargiel przy okazji Elbrusu i Śnieżnej Pantery opowiadał, że ma wrodzoną bardzo dobrą wydolność przy niskich poziomach tlenu. Dlatego jest w stanie wchodzić wysoko na lekko - bo może to robić bardzo szybko.